Plotka o miłości

akryl na papierze 25X23 cm

Jestem zgubiony gdyż ona mieszka obok mnie a ja widuje ją codziennie. Również codziennie kilka razy mam fantazję na jej temat. Życie tryska ze mnie. Szlus. Nie potrafię oderwać od niej wzroku zwłaszcza jak się przygotowuje. Dziś ubrała biały pas do pończoch. Chciałbym tam zawisnąć i skończyć swój marny żywot Ostatnie tchnienie oddać w jej łono. Już nie potrafię żyć, myślę tylko o niej. Czy każda kobieta była by dla mnie taką obsesją.

Dlaczego jej łazienka jest na wprost moich oczu.

Od kiedy zamieszkała chciałem być poetą. Napisałem nawet wiersz o niej

Zbliżał się koniec świata

Środek lipca, temperatura duża

zapierała dech

jeśli jeszcze na coś czekałem

to na placki ziemiaczane

Które mieliśmy zjeść razem

Dziś o godzinie 19

W tym wierszu chciałem pokazać że perspektywa końca świata jest mniej ważna od spotkania z nią. O już się ubrała i zaraz wyjdzie. Już słyszę jej buty. Ostatnio nosi takie kozaczki lekko za kostkę z wystającym futerkiem. Jej futerkiem. Znów mi ciepło. Jak ona pachnie, jej zapach długo unosi się na klatce. To nuty  świeżo wypranej pościeli w której bym mógł zginąć, fiołki i lawenda. Jest jeszcze jedna tajemnicza nuta którą zachowam dla siebie, podzielenie się nią powoduje we mnie słabość. Pragnę położyć się na jej piersiach i liczyć oddechy.

Każda kobieta, każde ramiona i dekolty przypominają mi o niej. O jej ramionach, dekolcie. Jej ustach. Mnie już nie ma. Przebiegam przez życie tylko po to aby ją spotkać. Czasem zatrzymam się w pół kroku aby zwrócić i znowu gdzie iść nie wiem. Dzień jest stracony gdy jej nie widzę.

Wiem że zajmuje się pracą biurową. Zdaje się projektuje domy czy coś Często widzę ją w niebieskiej sukience jak pochyla się nad maszyną do pisania. Nie wiem dlaczego myślę że ona pisze na maszynie, być może ma to związek z moim cichymi ambicjami aby być poetą. Na chwile odwraca wzrok w moją stronę jest trochę onieśmielona ale i uważna. Ma czułość wiem że ma na sobie ten biały pas do pończoch. Jej piersi muszą być słodsze od czereśni. Nie potrafię oderwać myśli od nich, nawet nie próbuję. Łapię się że rozmawiam z sobą. Chyba ze mną coraz gorzej.

Wysycham. Teraz wiem że jest to bieg do niej. Ta prędkość sprawia że życie przestaje mieć dla mnie jakikolwiek ciężar. Coraz gorzej mi z tym. Biały pas do pończoch. Jej łono jest takie gęste od moich myśli. Nie potrafię się niczym skupić. Zabijam się filmami klasy B. Dlaczego jej obraz tak mnie prześladuje czyżbym był uzależniony. A jeśli jestem nałogowcem i nie ma dla mnie ratunku. Mój Boże kim ja jestem. Czy te pętelki na których ma zapiąć pończochy to stryczki które na mnie czekają. Mam zdjęcia różnych kobiet ale w każdej ją tylko widzę. Czekam na miłość i pragnę jej.